Große Geheimnisse der Geschichte: Warum bauten die Pharaonen die Pyramiden? –
Die großen Geheimnisse der Geschichte: Warum haben die Pharaonen die Pyramiden gebaut? -
Um 450 v. Chr. erzählt Herodot die Geschichte von Khufu, einem degenerierten Pharao, der, als er seinen ganzen Schatz aufgebraucht hatte, seiner Schwester befahl, ihm eine bestimmte Summe Geld zu bringen, und sie in ein Bordell schickte. Die treue Schwester tat wie ihr geheißen. Aber abgesehen von der Anzahl der Männer, mit denen sie schlief, bat sie jeden Mann, mit dem sie schlief, ihr einen Stein zu schenken, in der Hoffnung, dass man sich an sie für etwas anderes erinnern würde. Mit diesen Steinen baute er eine der riesigen Pyramiden, die noch heute auf dem Gaza-Plateau in der Nähe des Nils stehen! Am wirkungsvollsten ist das Vorhandensein von Steinsarkophagen oder Särgen in vielen Pyramiden. Im 19. Jahrhundert erkannte man, dass die Hieroglypheninschriften auf oder um die Sarkophage Zaubersprüche waren, die den Pharaonen beim Übergang von einer Welt in die andere helfen sollten.
Dieser Bestattungstheorie fehlten jedoch entscheidende Beweise: Zum einen war niemand darin begraben worden. Im 19. und frühen 20. Jahrhundert drangen immer wieder Forscher und später auch Archäologen in die Pyramiden ein. (Entlang des Niltals gibt es mehr als achtzig Pyramiden; möglicherweise sind weitere Pyramiden unter dem Wüstensand begraben). Diese Forscher und Archäologen fanden Särge, die sie für Pharaonensärge hielten, und jedes Mal, wenn sie den Atem anhielten und sie öffneten, stellten sie fest, dass sie leer waren.
Die leeren Gräber wurden immer mit der Zerstörung der Pyramiden erklärt. Natürlich hatten es die meisten Grabräuber auf die Schätze der Pharaonen abgesehen, nicht auf ihre Körper. Das heißt aber nicht, dass sie keine Zeit damit verschwendeten, die richtigen Verstecke für die Leichen zu finden, und dass sie keine mit purem Gold überzogene Mumie überlebten.
Wir schließen daraus, dass die Grabräuber des Teakholzes die alten Ägypter selbst waren, nachdem man sich große Mühe gegeben hatte, sie zu täuschen. Zum Beispiel in Hawara III. In der Amenemhet-Pyramide führt der Eingang in eine kleine, leere Kammer, die in einen engen Durchgang führt, der nirgendwohin führt. Am Ende des Durchgangs liegt ein riesiger Stein, der mehr als zweiundzwanzig Tonnen wiegt. Folgt man dem glitschigen Abstiegsweg, gelangt man in einen oberen Gang, der nirgendwohin führt. Eine versteckte Ziegeltür in einer Wand öffnet sich zu einem dritten Gang, dann zu zwei weiteren schrägen Deckenblöcken, bevor man einen Vorraum und schließlich die Grabkammer erreicht.
Doch alles umsonst, die ägyptischen Grabräuber waren nicht aufzuhalten. Die Entschlossenheit dieser Männer sollte nicht nur Archäologen enttäuschen, sondern auch künftige Schatzsucher wie den arabischen Herrscher Abdullah Al Mamun aus dem 9. Abdullah Al Mamun hinterließ einen detaillierten Bericht über seine vermeintlich erste Expedition zur Cheops-Pyramide. Nachdem er die Pyramide durch eine Reihe von Scheingängen und überdachten Galerien umrundet hatte, gelangte er schließlich in die Grabkammer, wo er nur leere Sarkophage vorfand.
Obwohl die europäischen Entdecker, die nach der napoleonischen Eroberung nach Ägypten kamen, mehr an geschliffenen Steinen als an Schmuck interessiert waren, behandelten sie die Denkmäler der Pharaonen kaum respektvoller als ihre ägyptischen und arabischen Nachfahren. Im Jahr 1818 durchbrach Giovanni Belzoni, ein ehemaliger italienischer Zirkusartist und späterer Forscher, mit einem Widder die Wände der Pyramide von Cheops Sohn Chephren. Während Belzoni damit beschäftigt war, Material für seine bevorstehende Ausstellung in London zu sammeln, blieb er lange genug, um in den vermuteten Grabkammern nach Leichen zu suchen. Die einzigen Knochenreste, die er fand, gehörten zu einem Stier, der möglicherweise von antiken Räubern, die den Leichnam des Pharaos raubten, als eine Art Votivgabe in den Sarkophag gelegt worden war.
Die Suche nach Schätzen und Leichen war 1923 erfolgreich, als der britische Archäologe Howard Carter das Grab von Tutanchamun entdeckte. „König Tut“ war nun zu Recht der vielleicht berühmteste Pharao, wenn man den großartigen und unberührten Schatz bedenkt, den Carter gefunden hatte. Der Schatz bestand aus einem Sarg aus massivem Gold und einer goldenen Maske über dem Körper des Pharaos.
Leider. Dieser Fund bewies nichts über die Pyramiden, denn Tutanchamun wurde nicht in einer Pyramide begraben. Sein Grab wurde in einen Felsen im ägyptischen Tal der Könige gehauen.
Noch schockierender war der Tod des Grafen Carnarvon, der die Expedition finanziert hatte. Carnarvon wurde kurz nach seiner Ankunft im Tal der Könige tot in Kairo aufgefunden. Die beiden anderen, die das Grab betreten hatten, starben kurz darauf, zunächst als Leiter der Abteilung für ägyptische Altertümer im Louvre und dann als Vizepräsident der Abteilung für ägyptische Altertümer im Metropolitan Museum of Art in New York.
Diese Todesfälle führten zwangsläufig zu allerlei absurden Spekulationen über den „Fluch des Pharao“. Eine dieser Spekulationen besagt, dass Carter im Grab eine Tafel mit der Inschrift „Wer den Frieden des Pharaos stört, den werden die Schwingen des Todes vernichten“ fand.
Ob verflucht oder nicht, die Suche ging weiter.
1952, nur zwei Jahre nach der Entdeckung des Grabes von Tutanchamun, arbeitete ein amerikanisches Archäologenteam unter der Leitung von George Andrew Reisner in der Nähe der Basis der Großen Cheops-Pyramide. Beim Versuch, die Beine der Maschine zu montieren, kratzte ein Fotograf ein Stück Putz von einer versehentlich in den Fels gehauenen Geheimtür ab. So entstand das Fragment einer dreißig Meter hohen Säule, die von oben bis unten von einer Steinmauer bedeckt war. Es dauerte zwei Wochen, bis der Boden erreicht war.
Hier fand Reisner den Sarg der Königin Hetepheres, der Mutter des Cheops. Das Grab war bis dahin so gut versteckt, dass Reisner auf ein unberührtes Grab hoffte, doch der Sarkophag war leer. Erst nach einiger Enttäuschung entdeckten die Archäologen einen verputzten Teil der Kammerwand, hinter dem sich eine kleine Truhe befand. Darin lagen die mumifizierten inneren Organe der Königin.
Reisner vermutete, dass die Königin, da er es nicht anders wusste, vorher woanders bestattet worden sein musste. Nachdem die Räuber den Körper der Königin entfernt hatten, um den Schmuck unter den Mumientüchern zu bergen, müssen ihre sterblichen Überreste neben ihrem Mann und ihrem Sohn begraben worden sein.
Die Hoffnung, im Innern einer Pyramide ein intaktes Grab zu finden, wurde 1951 wiederbelebt, als der ägyptische Ägyptologe Zechariah Goneim in Sakkara, neun Kilometer südlich von Gizeh, die Überreste einer bis dahin unbekannten Pyramide entdeckte. Diese Pyramide hatte bis dahin keine Aufmerksamkeit erregt, da ihre Erbauer außer den Fundamenten, die später vom Wüstensand bedeckt wurden, keine weiteren Fortschritte erzielen konnten. Goneim ging zunächst davon aus, dass eine unvollendete Pyramide nur dann Bedeutung erlangen könnte, wenn die Überreste eines Pharaos gefunden würden. Seine Hoffnungen erfüllten sich jedoch, als er einen schmalen Durchgang durch einen Tunnel entdeckte. Als sie entlang der drei Steinmauern gruben, wurden sie noch aufgeregter: Erstens hätte kein Räuber auf diesem Weg Zeit gehabt, ein Grab wieder zu verschließen. Zweitens schien der Fund von Juwelen in der Pyramide darauf hinzudeuten, dass es hier vielleicht doch ein Grab geben könnte, zu dem die Räuber keinen Zugang hatten.
Schließlich gelangte Goneim in eine Grabkammer, über die wenig bekannt ist, doch er stellte fest, dass sie noch einem Pharao, Sekhemkhet, gehörte. Als Goneim einen goldenen Sarkophag fand, beglückwünschten er und seine Kollegen einander mit Tanz und Weinen. Einige Tage später verlangte Goneim, dass der Sarg vor einem Publikum aus Wissenschaftlern und Journalisten geöffnet werden sollte.
Die Tatsache, dass der Sarg leer war, war ein weiterer Schock.
Das Fehlen eines Pharaos in seinem Grab führte zu zahlreichen Theorien, von denen viele auf den mathematischen Gesetzmäßigkeiten beruhten, die Ägyptologen in den Pyramiden sahen. So „entdeckte“ der schottische Astronom Charles Piazzi Smyth im 19. Jahrhundert, dass die Große Pyramide als Modell für die Messung des Erdumfangs diente. Leider basierten Piazzi Smyths sorgfältige Berechnungen auf Messungen, die zu einer Zeit durchgeführt wurden, als die Pyramide noch von großen Mengen Schutt bedeckt war.
Im Jahr 1974 schlug der Physiker Kurt Mendelssohn vor, dass die Pyramiden eher öffentliche Bauwerke als Gräber waren und den verstreuten ägyptischen Stämmen eine nationale Identität verleihen sollten. Mendelssohns Theorie erklärte nicht nur das Fehlen von Leichen, sondern auch ein anderes heikles Problem der Grabtheorie, nämlich warum viele Pharaonen mehr als eine Pyramide bauten. Zum Beispiel hatte Khufus Vater Snefru drei Pyramiden; es ist schwer vorstellbar, dass er wollte, dass sein Körper nach seinem Tod auf mehrere Pyramiden verteilt wurde. Khufu selbst hatte nur eine Pyramide, in der sich aber drei Kammern befanden, die offensichtlich als unterirdische Kammern gedacht waren.
Eine andere Theorie, die viele Anhänger hat, besagt, dass die Pyramiden Denkmäler für verstorbene Pharaonen waren, aber keine echten Gräber, die an einem anderen Ort versteckt wurden, um sie vor Räubern zu schützen. Aus diesem Grund wurden trotz der vielen Grabbeigaben keine Leichen gefunden.
Dennoch ist die Mehrheit der Ägyptologen nach wie vor der Meinung, dass die Pyramiden ursprünglich als Gräber gebaut wurden, auch wenn sie anderen Zwecken dienten. Diese sind von weiteren Gräbern niederer Beamter umgeben. Früher wurden hier die Leichen der Pharaonen gefunden, obwohl alte und neue Räuber die meisten ihrer Überreste gestohlen haben.
Nach allgemeiner Auffassung sind die Pyramiden heute am besten erhalten (in Wir können dies als Teil des architektonischen Fortschritts verstehen, der mit rechteckigen, flachen Gräbern aus Lehmziegeln namens „Mastaba“ begann. Später begannen die Baumeister, ein Gebäude mit flacher Spitze auf ein anderes zu setzen und so die so genannten Stufenpyramiden zu errichten. Die berühmtesten stehen heute noch in Sakkara, südlich von Kairo. Irgendjemand fand schließlich heraus, wie man die Stufen füllen konnte, und in Meidum, etwa 60 Kilometer südlich von Sakkara, entstand die berühmte Vollpyramide.
Die archäologische Entwicklung ging mit theologischen Veränderungen einher. Die auf den Mastabas gefundenen Texte zeigen, dass man glaubte, dass der Pharao die Stufen der Pyramiden hinauf in den Himmel steigen würde. Spätere Texte aus der eigentlichen Pyramidenzeit spiegeln die Verehrung der Sonnengötter wider und zeigen die Pharaonen, wie sie in den Sonnenstrahlen aufsteigen. Da die Sonnenstrahlen die Erde erleuchten, waren die schrägen Seiten der Pyramide der neue Weg zum Himmel.
Hat der Sonnenkult die ägyptischen Baumeister beim Entwurf der Pyramiden inspiriert? Auf den ersten Blick scheint es unmöglich zu sein, tonnenweise Steine abzutragen, zu transportieren und aufzustellen, nur weil eine Leiter nicht mehr als praktischer Weg zum Himmel gilt. Aber so schwer es uns heute, 4.500 Jahre später, auch fallen mag, die Ägypter müssen gedacht haben, dass sich der Aufwand gelohnt hat. (Und entgegen der landläufigen Meinung, jüdische Sklaven hätten die Pyramiden gebaut, waren es die Ägypter selbst.)
Fast alles, was von der ägyptischen Zivilisation übrig geblieben ist, hat mit dem Tod zu tun. Es liegt auf der Hand, dass der Tod der bestimmende Faktor ihrer Religion, Literatur und Kunst ist. Für die Pharaonen war das Leben nach dem Tod, sei es durch Treppensteigen oder durch die Strahlen der Sonne, offensichtlich ein sehr greifbares Ziel. Daher können wir mit ziemlicher Sicherheit sagen, dass diese Monumente, die die altägyptische Zivilisation in die Gegenwart führen, gebaut wurden, um ihren Toten eine Heimstatt zu bieten.
Paul Aaron
Quelle: Die großen Geheimnisse der Geschichte
🇬🇧 Great Mysteries of History: Why did the pharaohs build the pyramids? –
Around 450 BC BC Herodotus told a story about Khufu, a degenerate pharaoh who, when he had used up all his treasury, ordered his sister to bring a certain amount and sent her to a brothel. The faithful sister did as she was told. But aside from the number of men she slept with, she also asked every man she slept with to give her a stone in hopes that she would be remembered for something else. With these stones he built one of the huge pyramids that still stand on the Gaza Plateau near the Nile!
At the time Herodotus wrote, the pyramids were several thousand years old. But despite the more than two thousand years that have passed since then, there has never been a lack of strange theories about the origin of the pyramids.
Some medieval writers believed that the pyramids were the granaries mentioned in the Bible where Joseph stored grain during Egypt's years of plenty. In recent times pyramids have been said to be sundials and calendars, observatories for astronomy, observation instruments and ground stations for UFOs.
According to the most popular theory, even Herodotus knew that the pyramids were tombs of the pharaohs. It is not for nothing that the most respected Egyptologists still believe in this theory. On the west bank of the Nile are lined the pyramids, which in Egyptian myths are associated with both the sunset and the journey after death. Archaeologists had recently found ceremonial funerary ships on which the pharaohs sailed to the afterlife. Surrounding the pyramids are other tombs believed to have belonged to various officials in the pharaoh's palace.
Most effective is the presence of stone sarcophagi or coffins in many pyramids. In the 19th century, it was recognized that the hieroglyphic inscriptions on or around sarcophagi were magical spells intended to help the pharaohs move from one world to another.
However, the burial theory lacked crucial evidence; For one thing, nobody was buried in it. In the 19th and early 20th centuries explorers and later archaeologists entered the pyramids again and again. (Along the Nile Valley there are in various instances more than eighty pyramids; other pyramids may also be buried beneath the desert sands.) These explorers and archaeologists found what they thought were pharaohs' coffins, and each time they held their breath and opened them, found they were empty.
Empty tombs have always been explained with the destruction of the pyramids. Of course, most tomb robbers were after the treasures of the pharaohs, not their corpses. That's not to say they wouldn't waste time finding the bodies' proper hiding spots, nor would they survive a mummy covered in pure gold.
We conclude that the teak tomb robbers were the ancient Egyptians themselves, after great efforts were made to deceive them. For example in Hawara III. In the Amenemhet Pyramid, the entrance leads to a small empty chamber that leads to a narrow passage that leads nowhere. At the top of the pass lies a huge stone weighing more than twenty-two tons. Following the slippery descent path, one encounters an upper corridor that leads nowhere. A hidden brick door in one wall opens to a third passageway, then two more sloping ceiling blocks before reaching an antechamber and finally the burial chamber.
But all this was in vain; The Egyptian tomb robbers were unstoppable. The determination of these men would disappoint not only archaeologists but also future treasure hunters like the 9th-century Arab ruler Abdullah Al Mamun. Abdullah Al Mamun left a detailed account of what he believed to be the first expedition to the Pyramid of Cheops. After circumnavigating the procession through a series of false passages and covered galleries, he finally reached the burial chamber, where he found nothing but empty sarcophagi.
Although European explorers who went to Egypt after Napoleon's conquest were more interested in cut stones than jewelry, they treated the monuments of the pharaohs with little more respect than their Egyptian and Arab descendants. In 1818, Giovanni Belzoni, a former Italian circus performer and later explorer, used a ram to break through the pyramid walls of Cheops' son Chephren. While Belzoni was busy gathering materials for his forthcoming exh To collect evidence in London, he stayed long enough to look for corpses in alleged burial chambers. The only remains of bones he found belonged to a bull, which may have been thrown into the sarcophagus as a sort of votive offering by some ancient robbers who kidnapped the pharaoh's body.
The search for treasure and bodies was successful in 1923 when British archaeologist Howard Carter discovered Tutankhamun's tomb. "King Tut" was now justifiably perhaps the most famous pharaoh, considering the magnificent and untouched treasure that Carter found. The treasure consisted of a solid gold coffin and a gold mask over the pharaoh's body.
Regrettably. This discovery proved nothing about the pyramids since Tutankhamen was not buried in a pyramid. His tomb was carved into the rock in Egypt's Valley of the Kings.
do
What shocked Carter's team even more was the death of Count Carnarvon, who had funded the expedition. Carnarvon was found dead in Cairo shortly after arriving in the Valley of the Kings. The other two people who entered the tomb died soon after, first as head of the Egyptian antiquities department at the Louvre and then as vice-president of the Egyptian antiquities department at the Metropolitan Museum of Art in New York.
Inevitably, these deaths gave rise to all sorts of absurd speculation about the “curse of the pharaoh.” According to one speculation, Carter found a plaque in the tomb that read: "Whoever disturbs the peace of Pharaoh, the wings of death will destroy him."
Damn it or not, the search continued.
In 1952, just two years after the discovery of Tutankhamun's tomb, a team of American archaeologists led by George Andrew Reisner were working near the base of the Great Pyramid of Cheops. While attempting to mount the machine's legs, a photographer scraped a piece of plaster from a secret door accidentally carved into the rock. This is how a fragment of a thirty-meter column appeared, covered with a stone wall from top to bottom. It took two weeks to bottom out.
There Reisner found the coffin of Queen Hetepheres, Cheops' mother. The tomb was so well hidden by then that Reisner hoped to find an untouched burial, but the sarcophagus was empty. Only after overcoming their disappointment did the archaeologists realize that there was a plastered part of the room wall, behind which they found a small chest. Inside were the queen's mummified internal organs.
Reisner suspected that he had admitted that he couldn't think of anything else that the Queen should have been buried elsewhere beforehand. After the robbers removed the queen's body to recover the jewels under the mummy shrouds, her remains must have been interred alongside her husband and son.
Hopes of finding an untouched burial inside a pyramid were revived in 1951 when Egyptian Egyptologist Zechariah Goneim found the remains of a previously unknown pyramid at Saqqara, nine kilometers south of Giza. This pyramid had never attracted any attention before, as its builders could make no further progress other than the foundation, which was later covered by the desert sands. At first, Goneim assumed that an unfinished pyramid could only gain importance if the remains of a pharaoh were found. But their hopes were high when they observed a narrow passage through a tunnel. As he dug along the three stone walls, he became even more excited; First, no robber on that road would have had time to reseal a grave. The discovery of jewels in the pyramid seemed to indicate that there might finally be a tomb that the robbers never had access to.
Eventually, Goneim reached a burial chamber about which little is known, but found that it still belonged to a pharaoh, Sekhemkhet. When Goneim found a golden sarcophagus, he and his colleagues congratulated each other with dancing and weeping. A few days later, Goneim demanded that the coffin be opened in front of an audience of scientists and journalists.
The fact that the coffin was empty was a new shock.
The absence of a pharaoh from his tomb has spawned numerous theories, many of which are based on the mathematical laws that Egyptologists saw in the pyramids. For example, in the 19th century, the Scottish astronomer Charles Piazzi Smyth "discovered" that the Great Pyramid served as a model for measuring the circumference of the earth. Unfortunately, Piazzi Smyth's careful calculations were based on measurements taken at a time when large amounts of rubble still covered the base of the pyramid.
In 1974, physicist Kurt Mendelssohn suggested that it The pyramids were public works projects rather than tombs and intended to give a national identity to the scattered tribes of Egypt. Mendelssohn's theory not only explained the lack of bodies, but also another thorny problem of tomb theory, namely why many pharaohs built more than one pyramid. For example, Khufu's father Snefru had three pyramids; It's not easy to imagine that he wanted his body distributed among them after his death. Chufu itself had only one pyramid, but there were three chambers, apparently designed as underground chambers.
Another theory with many proponents held that the pyramids were memorials to deceased pharaohs, not actual tombs hidden elsewhere to keep them away from robbers. This was the reason why bodies were not found despite the abundance of grave decorations and ornaments.
However, the majority of Egyptologists continue to believe that the pyramids were originally built as tombs, even if they served other purposes. These are surrounded by other tombs of lower officials. The bodies of pharaohs used to be found here, although robbers old and new have stolen most of their remains.
According to the consensus view, the pyramids are at their best today (in ces We can think of it as part of the architectural progress that began with rectangular, flat-topped mud-brick tombs called “mastaba”. Later, architects began to place one flat-topped structure on top of another and thus to create structures known as "Step Pyramids". The most famous of these still stand at Saqqara, south of Cairo. Eventually someone figured out how to fill the steps and it was built at Meidum, perhaps forty miles south of Saqqara the well-known full pyramid was born.
Archaeological development coincided with theological changes. The texts found on the mastabas show that it was believed that the pharaoh would ascend to heaven by climbing the steps of the pyramids. Later texts from the actual Pyramid period reflected the worship of the sun gods and showed the pharaohs ascending into the sun's rays. As the sun's rays illuminate the earth, the sloping sides of the pyramid were the new path to heaven.
Did the cult of the sun inspire Egyptian architects to design the pyramids? At first glance, removing, transporting, and placing tons of rocks seems impossible just because a ladder is no longer considered a practical route to heaven. But as difficult as it may be for us to grasp this 4,500 years later, the Egyptian people must have thought it was worth the effort. (And despite the popular belief that Jewish slaves built the pyramids, it was none other than the Egyptians who built them.)
Almost everything that remains of Egyptian civilization has to do with death. It is understood that death is the determining factor for their religion, literature and art. For the pharaohs, life after death, whether by climbing stairs or by the sun's rays, was clearly a very tangible goal. Therefore, we can say with some certainty that these monuments, which bring ancient Egyptian civilization back to the present day, were built to provide homes for their dead.
Paul Aaron
Source: The Great Mysteries of History
Yaklaşık olarak İÖ 450’de, Heredotos, bütün hazinesini tüketince, kız kardeşini belli bir miktar getirmesini emrederek, bir geneleve gönderecek kadar soysuz bir firavun olan Khufu hakkında anlatılan bir öyküyü nakletmişti. Sadık kız kardeş denileni yapmıştı. Ama yattığı erkeklerin sayısının dışında, başka bir şeyle anımsanacağı umuduyla, yattığı her erkekten kendisine bir taş hediye etmesini de istemişti. İşte Nil nehri yakınlarındaki Gazze platosunda hala ayakta duran dev piramitlerden birini bu taşlarla inşa ettirmişti!
Heredot yazdığı sırada, piramitler birkaç bin yıllıktı. Bununla birlikte, o zamandan günümüze kadar geçen iki bin küsur yıla rağmen, piramitlerin kökeni konusunda garip teoriler hiç eksik olmadı.
Bazı Ortaçağ yazarları, piramitlerin Kutsal Kitap’ta söz edilen Yusuf’un Mısır’da bolluk yıllarında tahıl depolamak için kullandığı tahıl ambarlan olduğuna inanıyorlardı. Son zamanlarda, piramitlerin güneş saati ve takvim, astronomi gözlemevleri, gözlem araçları ve UFO’lar için yer istasyonları oldukları söylenmiştir.
En yaygın kabul gören teoriye göre, piramitlerin firavun mezarları olduğunu Heredot bile biliyordu. En saygın eski Mısır bilimcilerin bu teoriye hala inanmaları nedensiz değil. Piramitler, Mısır mitlerinin hem güneşin batışı hem de ölümden sonraki yaşam yolculuğuna bağladığı Nil’in batı yakasında dizilidir. Arkeologlar yakınlarda firavunların öbür dünyaya yelken açtıkları törensel cenaze gemilerini bulmuşlardı. Piramitler firavun sarayındaki çeşitli görevlilere ait olduğu sanılan diğer mezarlarla çevrilidir.
En etkili olanı da, birçok piramidin içinde taş lahitler ya da tabutların bulunmasıdır. On dokuzuncu yüzyılda, lahitlerin üzerlerindeki ya da çevrelerindeki hiyeroglif yazıların, firavunlara bir dünyadan ötekine geçişte yardım etmek amacıyla hazırlanan büyüler olduğu anlaşılmıştı.
Gel gelelim mezar teorisi, çok önemli bir kanıttan yoksundu; bir kere, bunların içinde gömülü hiç kimse yoktu. On dokuzuncu yüzyılda ve yirminci yüzyılın başlarında, kaşifler ve daha sonra arkeologlar art arda piramitlere girdiler. (Nil Vadisi boyunca çeşitli durumlarda seksenden fazla piramit vardır; çöl kumlan altında gömülü başka piramitler de olabilir.) Bu araştırmacı ve arkeologlar, firavun tabutları sandıkları tabutlar buldular, soluklarını tutup açtıklarında her seferinde içlerinin boş olduğunu gördüler.
Boş mezarlar hep piramitlerin soyulmasıyla açıklanmıştı. Elbette, mezar soyguncularının çoğu, firavunların cesetlerinin değil, hazinelerinin peşindeydi. Ama cesetlerin gerektiği gibi saklandıkları yerleri bulmak için zaman harcamayacaklarının söylenemeyeceği gibi, saf altınla kaplı herhangi bir mumyayı geride bırakacakları da söylenemez.
Tik mezar soyguncularının eski Mısırlıların kendileri olduğunu, onları kandırmak için büyük çaba harcanmasından çıkarıyoruz. Örneğin, Havvara’da III. Amenemhet piramidinde, giriş hiçbir yere çıkmayan dar bir geçide götüren küçük boş bir odaya çıkar. Bu geçidin tepesinde yirmi iki tondan ağır çeken dev bir taş vardır. Kaygan iniş yolu izlenince tekrar hiçbir yere çıkmayan bir üst koridorla karşılaşılır. Bir duvarda gizli bir tuğla kapı, üçüncü bir geçide açılır, sonra bir ön odaya ve en sonunda mezar odasına ulaşmadan önce, eğik iki tavan bloğu daha geçilir.
Gene de tüm bunlar boşunaydı; Mısırlı mezar soyguncularına engel olunamıyordu. Bu adamların kararlılıkları, sadece arkeologları değil, dokuzuncu yüzyıl Arap yöneticisi Abdullah Al Mamun gibi geleceğin hazine avcılarını da düş kırıklığına uğratacaktı. Abdullah Al Mamun, geride Khufu’nun Büyük Piramiti’ne ilk keşif seferi olduğunu düşündüğü gezisi hakkında ayrıntılı bir rapor bırakmıştı. Kafileyi bir dizi sahte geçit ve kapalı galerilerde dolaştırdıktan sonra, en sonunda boş lahitlerden başka bir şey bulamadığı mezar odasına ulaşmıştı.
Napoleon’un fethinden sonra, Mısır’a giden Avrupalı kaşifler, mücevherlerden çok kesme taşlarla ilgilenmelerine karşılık, firavunların anıtlarına onların Mısırlı ve Arap torunlarından ancak biraz daha fazla saygılı davrandılar. 1818’de sonradan kaşif olan eski bir İtalyan sirk göstericisi Giovanni Belzoni, Khufu’nun oğlu Kefren’in piramit duvarlarını aşmak için koçbaşı kullanmıştı. Belzoni Londra’da yaklaşan sergisi için malzeme toplamakla uğraşırken, mezar odası olduğu düşünülen odalarda ceset arayacak kadar uzun süre kalmıştı. Bulduğu tek kemik kalıntısı, belki de firavunun cesedini kaçıran bazı eski soyguncular tarafından bir tür adak amacıyla lahite atılan bir boğaya aitti.
Hazine ve ceset arayışı 1923’te, İngiliz arkeolog Howard Carter, Tutankhamon’un mezarını keşfettiğinde başarıya ulaştı. Carter’ın bulduğu muhteşem ve el değmemiş hazine düşünülürse, “Kral Tut” şimdi, haklı olarak belki de en ünlü firavundu. Hazine, som altından bir tabut ve firavunun cesedi üzerinde altın bir masktan oluşuyordu.
Ne yazık ki. bu keşif piramitler hakkında hiçbir şeyi kanıtlamadı, çünkü Tutankhamon bir piramit içinde gömülü değildi. Mezarı Mısır’ın Krallar Vadisi’ndeki kayaların içine oyulmuştu.
Carter’ın ekibini daha da şaşırtan şey, seferi finanse eden Kont Carnarvon’un ölümüydü. Carnarvon, Krallar Vadisi’ne vardıktan hemen sonra, Kahire’de ölü bulunmuştu. Mezara girmiş olan diğer iki kişi de önce Louvre Müzesi’nde Mısır antik eserleri bölümünün başkanı, sonra da New York Metropolitan Sanat Müzesi’ndeki Mısır antik eserlerinin korunduğu bölümün başkan yardımcısı kısa süre sonra ölmüşlerdi.
Kaçınılmaz olarak, bu ölümler “firavunun laneti” konusunda her türden saçma sapan spekülasyona yol açmıştı. Bir spekülasyona göre, Carter mezarda üzerinde “Firavunun huzurunu kim bozarsa, ölümün kanatları onu ortadan kaldıracaktır” yazılı bir tablet bulmuştu.
Lanet olsun olmasın, arayış sürüyordu.
1952’de, Tutankhamon’un mezarının keşfinden sadece iki yıl sonra, George Andrew Reisner liderliğindeki Amerikalı arkeologlardan oluşan bir ekip, Khufu’nun Büyük Piramiti’nin tabanı yakınlarında çalışıyordu. Makinenin ayaklarını yerleştirmeye çalışan bir fotoğrafçı, rastlantı eseri kayada kesilmiş gizli bir kapının sıvasından bir parçayı kazıdı. Böylece yukarıdan aşağıya taş duvarla kaplı otuz metre yüksekliğinde sütunun bir parçası ortaya çıktı. Dibe ulaşmak iki hafta aldı.
Orada Reisner, Khufu’nun annesi Kraliçe Hetepheres’in tabutunu buldu. Mezar o zamana kadar çok iyi gizlenmiş olduğundan, Reisner el değmemiş bir gömüt ile karşılaşacağını umarken, lahit boş çıkmıştı. Sadece yaşadıkları düş kırıklığını atlattıktan sonra, arkeologlar odanın duvarında, arkasında küçük bir sandık buldukları sıvalı bir kısmın bulunduğuna dikkat ettiler. İçinde kraliçenin mumyalanmış iç organları vardı.
Reisner’in tahmini aklına bundan başka bir şey gelmediğini itiraf etmişti kraliçenin önceden başka bir yerde gömülü olması gerektiğiydi. Demek ki, soyguncular mumya sargılarının altındaki mücevherleri almak için kraliçenin cesedini kaldırdıktan sonra, kalıntıları kocası ve oğlunun yanına tekrar gömülmüş olmalıydı.
Bir piramit içinde el değmemiş bir gömüt bulma umudu 1951 ‘de, eski Mısır bilimcisi Mısırlı Zekeriya Goneim, Giza’nın dokuz kilometre güneyinde Sakkara’da eskiden bilinmeyen bir piramidin kalıntılarını bulduğunda yeniden canlandı. Bu piramit daha önce hiç dikkat çekmemişti, çünkü yapımcıları daha sonra çöl kumlarının örttüğü temelden başka bir ilerleme kaydedememişlerdi. Başlangıçta, Goneim yarım kalmış bir piramidin sadece bir firavun kalıntısı bulunursa önem kazanabileceğini düşündü. Ama bir tünelin içinde dar bir geçidi izlerken umutları artmıştı. Üç taş duvar boyunca kazarken, daha da heyecanlanmıştı; en başta, bu yol üzerinde hiçbir soyguncu bir mezarı yeniden kapatacak zamanı bulmuş olamazdı. Piramitte mücevherlerin bulunması, nihayet burada soyguncuların hiç erişemedikleri bir mezar olabileceğini gösteriyor gibiydi.
En sonunda, Goneim, hakkında çok az şey bilinen ama gene de bir firavun olan Sekhemkhet’e ait olduğunu bulduğu bir mezar odasına ulaştı. Goneim altın bir lahdi bulduğunda, o ve meslektaşları dans edip ağlayarak birbirlerini kutladılar. Birkaç gün sonra, Goneim bilim insanları ve gazetecilerden oluşan seyircilerin önünde tabutun açılmasını istedi.
Tabutun boş çıkması yeni bir şok yaratmıştı.
Mezarında bir firavun bulunmaması, birçoğu eski Mısır bilimcilerinin piramitlerde gördüğü matematik düzenliliklere dayanan sayısız teorinin doğmasına neden oldu. Örneğin, on dokuzuncu yüzyılda, İskoçyalı astronom Charles Piazzi Smyth, Buyük Piramit’in yeryüzünün çevresini ölçmek için bir model olarak kullanıldığını “keşfetti.” Ne yazık ki, Piazzi Smyth’in dikkatli hesaplamaları, büyük miktarda molozun piramidin tabanını hala kapladığı bir zamanda yapılan ölçümlere dayalıydı.
1974’de, fizikçi Kurt Mendelssohn, piramitlerin mezarlardan çok, kamu işleri projeleri olduğunu ve dağınık kabileler halindeki Mısırlılara ulusal bir kimlik kazandırmayı amaçladığını öne sürdü. Mendelssohn’un teorisi sadece cesetlerin bulunmayışını değil, mezar teorisinin bir başka çetin sorununu, yani birçok firavunun neden birden çok piramit yaptırdığını da açıklıyordu. Örneğin, Khufu’nun babası, Snefru’nun üç piramidi vardı; öldüğünde cesedinin bunların arasında dağıtılmasını istediği kolay kolay düşünülemez. Khufu’nun kendisinin sadece bir piramidi vardı ama burada yeraltı odaları olarak tasarlandığı görülen üç oda bulunuyordu.
Birçok savunucusu olan bir başka teori, piramitlerin anıt olduğunu söylüyordu bunlar ölen firavunların anıtlarıydı ama soygunculardan uzak tutmak için başka yerlere gizlenen gerçek mezarları değildi. Cenaze takı ve süslerinin bol miktarda bulunmasına karşılık, cesetlere rastlanmayışının nedeni buydu.
Yine de, eski Mısır bilimcilerinin çoğunluğu, başka amaçlara hizmet de etmiş olsalar, piramitlerin en başta mezar olarak inşa edildiğine inanmaya devam ediyorlar. Bunlar daha alt düzeyde görevlilere ait olan diğer mezarlarla çevrilidir. Eski ve yeni soyguncular onların kalıntılarının çoğunu çaldıysabile, firavunların cesetleri eskiden buralarda bulunuyordu.
Üzerinde uzlaşılan görüşe göre, piramitleri en iyi, bugün (içinde cesetlerin bulunduğu) ‘mastaba’ denilen kerpiçten dikdörtgen şeklindeki, düz tepeli mezarlarla başlayan mimari ilerlemenin parçası olarak anlayabiliriz. Daha sonra, mimarlar bir düz tepeli yapıyı diğerinin üzerine yerleştirmeye başlamışlar, en ünlüsü Kahire’nin güneyinde, Sakkara’da hala ayakta duran “basamaklı piramitler” olarak bilinen yapıları yaratmışlardı. En sonunda, birisi basamakları doldurmayı akıl etmiş ve belki de Sakkara’nın altmış kilometre kadar güneyine düşen Meidum’da bilinen tam piramit doğmuştu.
Arkeolojik gelişme, tanrıbilimsel değişikliklerle çakışmıştı. Mastabalarda bulunan metinler, firavunun gökyüzüne piramitlerin basamaklarını tırmanarak çıkacağına inanıldığını gösteriyor. Gerçek piramitler döneminden kalma daha sonraki metinler, güneştanrı tapımını yansıtıyor ve firavunları güneşin ışınlarına yükselirken betimliyordu. Güneş ışınlarının yeryüzünü aydınlat-masına benzetildiği kadarıyla, piramidin eğimli kenarları, gökyüzüne açılan yeni yoldu.
Güneş tapımı Mısırlı mimarlara piramitleri tasarlamak için esin vermiş miydi? İlk bakışta, sadece bir merdivenin artık gökyüzüne ulaşmanın pratik bir yolu olarak görülmemesi nedeniyle, tonlarca taşın çıkarılması, taşınması ve yerlerine yerleştirilmesi olanaksız görünüyor. Ama 4500 yıl sonra bizim için bunu kavramak ne kadar zor olsa da, Mısır halkı bunun çabaya değdiğini düşünmüş olmalıydı. (Ve piramitleri Yahudi köleler inşa ettiği şeklindeki yaygın inanışa rağmen, bunları yapan Mısırlılar’dan başkaları değildi.)
Mısır uygarlığından kalan hemen hemen her şey ölümle ilgilidir. Ölümün dinlerinin, edebiyatlarının, sanatlarının belirleyicisi olduğu anlaşılıyor. Firavunlar için, ölümden sonraki yaşam, ister merdivenlere tırmanarak olsun, ister güneş ışınları yoluyla olsun, açıkça çok somut bir amaçtı. Bu nedenle, eski Mısır uygarlığını günümüze taşıyan bu anıtların, ölülerine bir yuva bulmak amacıyla yapıldığını neredeyse kesin bir biçimde söyleyebiliriz.
Paul Aron
Kaynak: Tarihin Büyük Sırları
Kommentare
Kommentar veröffentlichen